Wa fynt it net in krêftich byld:
de skoat yn trijen snarend spand,
de spanning yn de holletearen,
sjoch hoe strak de skipper sylt.

It silen is benammen byld:
de skûtsjes yn de âlde trant,
de skippers mei bekende nammen,
eachopslach fan hoe’t it fielt.

It filmbyld* ropt gefoelens op
as spanning, snarend as de skoat,
de eufory fan de fiktoarje
nei de hiele striid op kop.

De kop giet oer de hiele wrâld:
de fraach oft hjoed it skip wol spoart,
is sichtber yn de holletearen,
fierder lit de wrâld him kâld.

* Yn 2002 is de dokumintêre ‘Skûtsjesilen: hardzeilen!’
fan de National Geography Channel útkommen

De tachtich hat er ryklik helle,
die mei romme skoaten der fiif by,
in skrepper troch de jierren hinne,
by de konkurrinten yn it lij,
want ryklik moast er punten telle.

De fyftjin hat er krekt net helle
as sportive skipper fan de liuw,
in skûtsje net om faak te winnen,
mar wa’t trochset, fielt de driuw
om yn de wedstriid mei te tellen.

Der kaam gjin ein oan syn karriêre,
want tradysje siet him yn it bloed,
dus mocht er de feroarings skôgje,
sette streken, karde ôf en goed,
sa soe wat âld is, net ferstjerre.

Sa hat syn skûtsje him oerlibbe,
mar fertsjinste giet de tiden troch,
hy waard as skipper slein ta ridder,
freonlik striidber wit it neiteam noch,
dat iene punt hat er nei stribbe.