Hoewol’t it wetter is noch frij fan iis,
leit stil de float derhinne,
stiif yn ’t plastic hout en stiel,
sa is gjin striid te winnen.

Se foeren eartiids troch foar ’t deistich miel
oant kjeld it wiet ferhurde,
skippers namen har ferlies,
mar ’t bloed wie net bestjurre.

It streamde hurd as fan in frije Fries
dy’t troch de tiden jage,
striid op redens wie har diel
mei lange skippersslaggen.

Dochs letter rekken Friezen fan de wiis
troch winters yn de dize,
Fria Fresena op stiel
is no de striid ferlieze.

De miuw leit plôke foar de wâl,
hoewol… it wite jout noch oan
syn hege simmerflecht,
it gie him boppe ’t weagjen nea te mâl,
mar no, by’t ljochtsjen fan de moarn,
is alles oars as echt.

De namme bliuwt, mar sprekt net mear,
hy leit foar aap, mar sûnder sturt,
syn slinger hat er net,
sa wjukleas yn it wetter docht him sear,
de see skoot hieltyd fierder fuort,
fan ‘Seemiuw’ gjin ferlet.

Dan hy dy’t ek dy namme hat,
hoewol… ien fan in oare soart,
yn wintertiid noch hecht,
hy meditearret pealsteand earst noch wat,
hat beide wjukken fêst oan board
foar daliks yn de flecht.