Hy stie al jierren ûnder stoom
en ried troch ’t gea fan mar en poel
al fluitsjend ’t liet fan nostalgy;
gjin Fries bleau by syn flammen koel,
hy dindere sels troch de droom.

De stoomfluit frege: ‘Stoomsto mei?’
’t Wie net bedoeld as passazjier,
mar bygelyks as kondukteur;
it kaartsje wie net foar de sier,
mar hold de tsjillen yn de draai.

De fraach ferstomme troch de tiid,
dy’t rapper draaide as it tsjil
en dy’t ferdreau de stoom en droom;
it gea fan mar en poel foel stil,
nea klonk wer dat nostalgysk liet.

Wat stil leit, hat neat helle,
bringt gjin fangst fan see nei wâl,
’t bliuwt stil, wat ha se te fertellen?

As ’t lân bout stielhurd yn it grut,
de steven riist heech boppe see,
slacht weagen spattend stikken,
dan ferfart it skip fan stee nei stee,
it meartal hat it grutste nut.

Wat leech is, kin neat biede,
bringt de krisis weach op weach,
it wachtsjen is op better tiden.

Elia hat de fierte sjoen,
it sulver op ‘e blauwe see,
hy wol de kust berikke
mei in mieltsje fisk, foar him okay,
’t ferhaal is as in fizioen.