Yn stien fersonken nammen
sprekke ús noch altyd ta:
‘Betink dit plak, ús faai bestean
en fiel dat jim de frijheid ha
om nei jim eigen doel te gean.’
Wy harkje hjoed beskamme.

Dit binne noch de spoaren
fan wa’t rôlen oer it spoar
fan hûnderttûzen fan it folk
dat oars besjoen waard as de oar
en dêrom opgie yn in wolk…
wa wist dit fan tefoaren?

Rozet? Sy koe ’t net witte
mei har noch mar achttjin jier
mei earstoan fleur en letter noed
oer ’t fiere doel, as bist ferfierd
en sûnder namme doe, mar hjoed
sil sy Rozet wer hjitte.