Yn de earmen sletten troch de stêd,
sa leit er noch yn winterkleed,
hy hat wol skjin syn nocht fan ’t wetterbêd.

Fan de brêge hat er noch gjin weet,
de hiele winter wie dy ticht
en kriich gjin fragen oer te smel of breed.

Yn de maitiid ropt lykwols de plicht:
it wetter op, de klap omheech!
It meganisme wurket net… te licht.

Alle seinen read, it liket dreech,
fan kyl oant top riist dochs de hoop:
de fierte winkt, dus syl út glop en steech.