Hy is fan stiel en stiet dit jier
mei om him hinne wetter,
tsien jier lyn wie ’t better,
makke hy syn stribjen wier.

Mei stielen wil ried er de tocht
by alve Fryske stêden
lâns koe hy wol rêde,
kaam yn Ljouwert noch by ljocht.

No is er stiif, alhiel ferfield
en komt net by de brêge,
dêr’t yn fûgels’ eagen
iere maitiid ’t gea oerspielt.

Se makken harren nêst by ’t stiel
dat waarmte joech oan ’t wetter,
’t winterwaar komt letter,
as de rider krijt in siel.