Se hiene striden foar har keninkryk,
it âlde dêr’t se jierrenlang al wennen,
yn beskate eagen in ferfallen wyk,
in streek dertroch mei reade pinne,
mar sy wiene keningen te ryk.

Ik kaam dy moarns tafallich by it gat
dêr’t earst de keningen fan ’t Noard regearden,
seach oranje, tocht oan in ferburgen skat
dy’t ik net foar mysels begearde,
mar as fingerwizing fan it lot.

’t Oranje wiisde my de wei oer ’t gers
en ‘k fielde my ferbûn mei it ferline,
tagelyk fernaam ik keningen ha west,
lit no fernijde kleuren skine,
doe stie ‘k  each yn each mei de prinses.