De hiele simmer wie ’t in pronkje
mei de pommeranten ûnder seil,
mar net om harren te besinnen,
want it netwurk wie ’t ultime heil
mei leafst in dikke duit yn ’t ponkje.

De hjerst kaam, noch in lêste jonkje,
doe lei ’t wetternetwurk sûnder seil,
mar dochs wie noch de wrâld te winnen
op it lân, fan slompen euro’s geil
gie ’t yn de krisis mei sa’n gonkje.

Foar ’t netwurkjacht in lêste spronkje,
gjin alluere, net mear ûnder seil,
mar om him dûbel te besinnen
by de Snitser tuorren foar syn heil,
wol foar in dikke duit yn ’t ponkje.