Wy ha de skermen setten
op ‘e grins fan ús bestean,
want fierder kin it net,
it giet om ús fertsjinne lean
noch neffens wrâldske wetten.

By ’t opgean fan de sinne
baait de ierde noch yn ’t read;
wy ha de spegel set,
mar sjogge fan de stoffen neat,
it ljocht giet der trochhinne.

En rint it nei de jûn ta,
dan begjint it breed berie
foar wer in wrâldske wet,
mar wurden smoare noch de die
oant skermen it bejûn ha.