De tiden ha net altyd spegels west
foar glêde muorren, rjochte listen,
want mei stoarmwaar brekt it sicht,
bliuwt inkeld oer it grús as rest,
de dea yn withoefolle kisten.

Dochs giet de stap wer by de treppen op,
want gaos kin gjin libben keare
oandreaun troch de bloei as plicht,
sadat it folk rikt nei de top,
dan kin ’t wer oer syn muorren beare.

Noch sterker as syn muorren is de blom
dy’t opriist boppe sliten stiennen,
kontradiksje: swier tsjin licht;
soms reaget stoarmwaar muorren om,
mar ’t plús sil altyd libben winne.