It paad wie smel, rûn by de reiden lâns,
ik stie derfoar, wie asfalt wend,
de wei dy’t breed is en bekend,
mar út ‘e fierte kaam: ‘Dit is dyn kâns!’

Dus wie de kar it smelle paad by ’t reid
lâns, dêr’t in lytse dobbe lei;
ik stie derfoar, mar wist de wei
net nei myn kâns, wat wie in fêststeand feit.

De fierte kaam ynienen tichterby,
want troch de sinne loek de mist
rap op en sjoch wat ik doe wist:
de fûgels spilen inkeld mar foar my.

De peal wie ’t sintrum fan in moarntiidstrim
foar swarten op in westersk wiet,
in spegel foar de blanke, dy’t
mei sulverfearren hie de swierste stim.