Widzjende ingel

fan Viktor Safonkin*

As gjin begrutsjen út ’e rots
delkomt, mar stiel de kop opstekt
mei kettings om te binen,
messen foar de teare hûd,
dan wit men dat de hel losbrekt.

Wannear it leger by de berch
delkomt, in rige sûnder ein,
gjin doekjes om te winen,
mar mei wapens foar it bloed,
dan reagearret men ferslein.

Mar net as ’t bloed troch ieren streamt
streekrjocht ferbûn mei hiel it hert
dat iepenstiet foar ’t libben
fan it teare bern yn noed,
dan hat de ingel dêrmei ret.

Har wjukslach rûzet tsjin geweld
in widzesankje foar it bern
as middel tsjin in trauma,
driigjend mei syn duorjend lûd…
bern ha de ingel as har fan.

* Viktor Safonkin
Skilderij ‘Beskermingel’