It lêste deiljocht strykt oer ’t gea
de kleuren fan de nederlaach;
fiktoarje kraaiend wie ’t begjin,
de striid ferrûn as yn in flaach
dy’t yn de jûn stonk nei de dea.

De hynders hawwe lang noch draafd
en harke nei de baas-huzaar
dy’t raasde dat it bloed waard tin;
no lizze sy yn wyn en waar,
gjinien dy’t noch har grêven graaft.

Dêr komt omheech de kurassier,
dy’t skûle tusken ’t hynstefleis
foar kûgels sûnder doel of sin;
wa wit wie dit syn lêste reis
en bliedt er dea by ’t eale dier.

Wol deale, nee, wie dit it no?
Hy draait de holle stadich om
en sjocht de liken, nee, ik bin
yn libben, mar net út op rom,
nee, nea wurdt dit myn Waterloo.

* Eugène Delacroix (1798-1863) wie yn de skilderkeunst
ien fan de earste fertsjintwurdigers fan de Romantyk.
It skilderij ‘De jûn nei de slach by Waterloo’
is mei it aksint op kleur in goed foarbyld fan syn styl.