Nea bestoarme hy de himel,
wie in skilder fan ’t bewende paad,
ferkearde leaver yn it skaad
as yn de kleurewrimel.

Dit is ’t byld fan Henriëtte,
omkesizzer, as model paraat,
mei wa’t er yn syn kleuren praat
om har stil del te setten.

Faam, sa sjochsto út dyn eagen,
kritysk, yn it libben al ier wiis,
ik set de himel yn blaugriis,
dyn hier rint út yn weagen.

Omke, moat ik lang sa sitte,
sels bist drok, do suchtest, switst dy dea,
sa gysten seach ik dy noch nea
of wolst it sels net witte?

‘k Wit it, faaks is dit myn lêste,
dêrom komt de himel yn blaugriis,
bestoarmers krije faak de priis,
do bist ien fan myn bêste.

* Henri Evenepoel (1872-1899)
krige syn oplieding yn Parys.
Hy oerwintere om syn swakke sûnens
oan de ein fan syn libben yn Noard-Afrika.
‘Henriëtte mei de grutte hoed’
is ien fan syn lêste skilderijen.