Yn de maitiid, noch betiid en kâld,
is er yn it leger kommen,
it wie foar him de hege wrâld,
it oerwâld, greidegers en blommen.
Ut it leger rûtste hy dertroch,
stâlen joegen him de romte,
hy moast der lykwols ûndertroch,
te lyts noch foar it gers en blomte.
Alden woene ha, út soarch en noed,
’t oerwâld joech har bern beskerming;
mar ’t groeien siet him yn it bloed,
de wrâld wie grutter as de bermen.
Dyk en hikke holden him net tsjin,
’t leger wied er al fergetten,
balstjurrich sloech er op ‘e rin,
ferlei nei’t bûtenlân syn swetten.
Yn de lette maitiid, droech en soel,
miste hy ’t bekende beaken,
de ierde dreunde, ’t oerwâld foel,
it hastich haske stie yn ’t neaken.
|
