juni 26, 2023
Noch kleurje pompeblêden read
en tsjûget wyt-blau fan de mar
dy’t middeis blonk yn ’t sinneljocht,
de rige rûn massaal rûnom
yn Snits syn maraton.
Mar rint de middei nei de jûn,
dan is de inkeling oan bar
dy’t siket nei syn eigen grins
mei op ’e lippen ’t wurge skom…
de rappe maraton.
Hy draaft allinnich as wie ’t neat,
want oant de boaiem is syn kar,
de hân omheech foar mar ien fan,
want fierder bliuwt it rûnom stom…
syn stille maraton.
Mar oan de ein hat hy oerwûn
syn wurgens, al wie ’t fierste bar
om oer de eigen grins te gean,
dochs bliuwt foar him oerein de rom
nei Snits syn maraton.
juni 19, 2023
Syn ringen litte ús no witte
hoe lang er op it hiem stien hie,
hoe lang syn blêden skaad jûn hiene,
lykwols net hoefolle fallen wiene…
langer as in iuw.
Soest him mar salang libje litte
oant hy syn eigen ein oanjout:
eutanasy sa’t minsken dogge
as sy net ûndraachlik lije wolle,
jou de lêste triuw.
No leit er dêr yn hûndert stikken
troch deaslach en gjinien dy’t rout:
de neisten hiene in fergunning,
dêrom hie de beam neat mear te wollen,
sels net nei in iuw.
Hy kin no net mear heger rikke
mei fragen oan de beammegod
om bystân en in langer libben
om foar ’t minskdom soerstof oan te meitsjen,
’t wie syn heechste driuw.