mei 20, 2021
fan Rembrandt
Syn hier om krún en kin
hie al de glâns fan sulver,
wat wiisde op ’e âlde dei,
sa ek de tearen yn ’t gesicht,
gravearre troch de jierren hinne.
Hy fûn yn ’t wurk de sin:
it libben mei it sulver
dêr’t hy syn hert yn lei;
beskôge ’t boppedat as plicht
om dêr sekuer yn te gravearjen.
Mar yn de skimer kin
gjin sulversmid it rêde
om te gravearjen as by dei;
syn eagen binne suver ticht,
as moast er opsjen yn de sinne.
Syn geast kin noch wol sjen
it glânzjen fan it sulver,
it jout him sa in knypeach mei.
* Rembrandt (1606-1669)
Ets ‘Portret fan Jan Lutma’
mei 13, 2021
fan Jan Miense Molenaer*
Lit rinkelje de tamboeryn
en huf mei stokken op ’e tromme,
earen kinne ’t net ûntgean,
se jouwe ’t oan de skonken troch,
lit elkenien hjirhinne komme.
Dus minsken, set de stap deryn,
de slaggen jouwe oan de mjitte,
’t spul mei jimme net ûntgean,
want sjoch, jim ha it no wol troch
hoe’t wy it krûkje dûnsje litte.
Hy fret genôch, syn búk as krûk
sit fol, hy hat him noch nea skamme
foar syn kop, de kreaze klean
gean foar ’t normale libben troch…
hy is te lyts foar moaie fammen.
Dus minsken, sjoch jim eagen út,
hear nei de tamboeryn en tromme,
bliuw dêr net as stokken stean,
mar dûnsje mei, it kin no noch,
it krûkje mei jim net ûntkomme.
* Jan Miense Molenaer (1610-1668)
Skilderij ‘Jonge muzikanten en dûnsjende dwerch’