Archive for the Keunst category

Fan binnen is it hûs
in spul fan ljocht en skaad
fan foar- nei achtergrûn
mei romte by de rûs,
in wente fan formaat.

It jout wol perspektyf
dat útkomt by it rút,
mar inkeld wurdt it rûn
foar libbensecht geriif
dat útrint op in tút.

Fan binnen klinkt de frou
as ’t spul fortissimo,
se spilet lykwols echt
op ’t klavesimbel flau
it pianissimo.

Mar hy sjocht perspektyf
yn ’t ljocht fan har muzyk,
foar him in hege flecht,
fibrearjend yn syn liif,
mei ’t bêd as leech ûntwyk.

Sa klinkt yn harmony
mei dûbel perspektyf
oan hûs en minsken bûn
de leafdesmelody,
want sy wurdt grif syn wiif.

* Emanuel de Witte (1617-1692)
syn lykwichtich ‘Ynterieur’
(oan de iene kant de man
yn it bedstee en oan de oare
de spyljende frou)
is net yn oerienstimming
mei syn libben, dat lang
net altyd lykwichtich wie. 

Rome wie Athene net,
de paus gjin filosoof,
net blyn en ek net doof,
hat wol de foarstap set.

Julius hie each foar keunst,
de foarm wie heech yn tel
by him en Rafaël,
dy krige dus de geunst.

Skerp wie ’t ear foar ’t wize wurd
dat út Athene spruts,
fan leech nei heech ta luts,
it kristenfolk wol nut.

Plato, Aristoteles,
se steane dêr sintraal
en jouwe yntegraal
de kosmos yn ien les.

Plato hat it oer de grot,
de tastân fan de mins,
mar oer syn lêste grins
sjocht Julius dan God.

Lykwols Aristoteles
biedt oan syn ‘Ethica’,
sa wol de paus ’t ek ha,
in boek oan syn adres.

Hat de keunstner Rafaël
de twadde stap net set,
de ienheid boppe wet
fan elk syn eigen sel?

* Rafaël (1483-1520) skildere
it fresko ‘De skoalle fan Athene’
op ‘e muorre fan ien fan de keamers
fan paus Julius II.
It is in soarte fan reuny wurden
fan Grykske filosofen.