februari 25, 2017
fan Rembrandt*
Nea hie ’k tocht dat ik belibje mocht
wat my op dizze dei oerkaam,
hoewol’t ik profetesse bin…
dochs ha ’k net om it jonkje socht.
Sân jier ha ’k it lok belibje mocht
fan troude frou, eins noch jongfaam;
hoewol’t ik oer de tachtich bin,
ha ’k yn de timpel eare brocht.
Eare oan de Iene, nacht en dei,
want Hy jout my it libbensljocht,
sadat ik no noch skôgje kin
it heil, dêr is de ein fan wei.
Wat ik skôgje, jou ik hjoed noch troch,
want dochs ha ik der wol om socht:
ferlossing, brocht troch ’t iene bern…
hy seach my oan, ik sjoch it noch.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Simeon en Anna yn de timpel’
februari 22, 2017
fan Rembrandt*
Hjoed moat ik myn blidens kwyt
oan wa’t mar hearre wolle,
wylst myn libben lang al slyt,
ha ik in folle holle.
Leauwe koe ik amper mear
yn Israels befrijing,
mei it libben wie ik klear,
woe my oan ’t lêste wije.
Mar de Geast liet dat net ta
en dreau my nei de timpel,
dêr soe ik wer útsicht ha:
dat iene bern warimpel.
Yn myn earmen lei er stil
wylst ingels yn my songen,
amper hie ’k in eigen wil:
‘Godlof, do leave jonge!’
Noch mear wurden liet de stim
oer mem en berntsje hearre:
‘Harkje hiel Jeruzalem,
ik kin no rêstich stjerre.’
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Simeon yn de timpel’