juli 29, 2017
fan ûnbekend*
Nee, ik bin Simon Petrus net,
de fisker, ’t wurd foaryn de mûle,
mar ik bin wol ien fan de tolve,
ha my ta in opdracht set,
it libben, dat wie myn bedoeling.
It libben kriich dy jonge wer
doe’t Jezus satan út him jage,
wy hiene dat net rêde kinnen,
dat wy skammen ús, ’t is earlik, hear,
it libben hat foar ús mear fragen.
Gjin fragen, harkje moasten wy:
hy soe yn minskehannen falle,
it wie as rekke it doe tsjuster,
de bedoeling gie oan ús foarby,
my draait it no noch yn de holle.
Mar Simon Petrus hat dat net,
hy lei de hân skean by de mûle
en sei sêft dat syn hannen jûken,
want hy hie gau mei dy oare ret,
jawis, dy Simon is in fûle.
* Yllustraasje ‘Jezus yn minskehannen’
juli 26, 2017
fan Jean Bondol*
Noch klinkt it troch my hinne,
beide lûden oer de soan,
ien út ’e wolk, it gie oer Jezus:
‘Dit is myn Soan!’ op hege toan:
‘Dus harkje!’ Sa moast elk him kenne.
Mar doe’t wy ûnder wiene,
hie in heit it oer syn soan:
‘De duvel hat him raar te pakken,
dus help him, Hear!’ op lege toan:
‘Ik wit net wêrom’t sy neat diene.’
Hy hie ’t net oer ús trijen,
want wy wiene hegerop,
mar oer ús njoggen maten ûnder,
dy’t reagearren nochal slop,
sa bleau de jonge yn syn lijen.
Twa soannen joegen lûden,
ien mei duvels skrille stim,
de oare klonk as út ’e himel
en brocht de kalmte oer op him
dêr’t jierren yn it kweade woede.
* Jean Bondol (fjirtjinde iuw)
Yllustraasje ‘De genêzing fan de soan
dy’t de duvel yn him hie’