De ferwûndering fan Jehannes

fan Jean Bondol*

Noch klinkt it troch my hinne,
beide lûden oer de soan,
ien út ’e wolk, it gie oer Jezus:
‘Dit is myn Soan!’ op hege toan:
‘Dus harkje!’ Sa moast elk him kenne.

Mar doe’t wy ûnder wiene,
hie in heit it oer syn soan:
‘De duvel hat him raar te pakken,
dus help him, Hear!’ op lege toan:
‘Ik wit net wêrom’t sy neat diene.’

Hy hie ’t net oer ús trijen,
want wy wiene hegerop,
mar oer ús njoggen maten ûnder,
dy’t reagearren nochal slop,
sa bleau de jonge yn syn lijen.

Twa soannen joegen lûden,
ien mei duvels skrille stim,
de oare klonk as út ’e himel
en brocht de kalmte oer op him
dêr’t jierren yn it kweade woede.

* Jean Bondol (fjirtjinde iuw)
Yllustraasje ‘De genêzing fan de soan
dy’t de duvel yn him hie’