juni 24, 2017
fan James Tissot*
It is no oeral al bekend,
op strjitte moast ik it wol sizze,
want hy fielde ’t oan syn kleed,
dat ik mar justjes rekke hie,
fansels wie hy der wol oan wend:
om fan syn wurden neat te missen,
stjitten minsken him geregeld oan
en siken pakten him wol beet,
mar sa bin ik no ienkear net,
al floeide ’k jierrenlang al bloed,
it lichem hold him dus net oan de wet
dêr’t myn geast mei krêft nei stribbe,
mar dat hâldt ek ienkear op;
sa gie ik mei myn lêste moed
de strjitte op foar ’t nije libben,
want sa seach ik der tsjinoan:
myn geast soe op ’e nij wer floeie
nei in teken foar it lichem: stop!
En dat is bard, mar boppedat
sei Jezus dat myn leauwe wie ’t behâld,
myn geast en lichem mochten bloeie.
* James Tissot (1836-1902)
Skilderij ‘De frou dy’t bloed floeide’
juni 21, 2017
fan Ilja Repin*
Sels ik, behearder fan de synagoge,
bliuw net frij fan leed en dea
dy’t taslaan yn de eigen wente,
it gie net om myn eigen siel en lea…
de dea fan bern kin dochs net doge?
Us lytse faam wie siik, ik seach har lijen,
koe ’t net oansjen hoe’t se lei
en ha it oan de mem oerlitten,
ik wynde my as heit der sa foarwei,
dochs woe ’k it wer yn lykwicht krije.
De man út Nazaret seach ik op strjitte,
bin op slach nei him ta set,
op knibbels ha ’k syn help ynroppen,
ik hearde roppen dat it wie te let…
soe ik as heit it dan net witte?
Mar Jezus woe sa net, ik kriich fertrouwen,
hoe of wat, ik wist it net,
’k bin hymjend nei ús wente drafke
en seach en hearde ’t daliks, ’t wie te let:
in aaklik kleiliet fan de frouwen.
Doe’t Jezus sei, ús famke lei te sliepen,
hearde ik, dat wie net sa
en bûtendoar waard lûdop lake;
syn grutte hân gie op har hantsje ta…
se die de eagen daliks iepen.
*Ilja Repin (1844-1930)
Skilderij ‘De opwekking fan de dochter fan Jaïrus’