Posted by admin

De latte seit dat it wol kin,
hy nimt my sneins de mjitte
foar de tunnel dy’t der leit
om my it wolkom ta te hjitten.

Ik rin al sjongend yn it gat,
it lofliet wurdt fersterke,
want de geast dy’t hjoed wer waait,
is net allinnich yn de tsjerke.

Ik reitsje út it ritme wei
wannear’t de geast in toartel
wurdt en koerend sjongt foar God,
mar mei klinkt tichterby de rattel.

De reade duvel, heal yn ’t wyt,
raast oer de tunnel hinne,
dat ik bin myn lofliet kwyt
en sil dersûnder fierder rinne.

It leit yn ’t lege gea
dêr’t grien gjin grinzen ken,
sa oer de sleatten springt;
it liket as it winkt,
in mem mei ’t lytse bern,
sa suver op ‘e lea.

Hoe hat it eartiids west
yn ’t kreakjen fan de tiid
en ’t klomjen yn de jûn?
Sy wie oan ’t libben bûn
fan man en bern, yn striid
behurde oant it lêst.

De notiid hat de grins
ferlein nei ’t einstasjon
en op ‘e wâl by ’t dok
ferriist it lêste lok,
de hichten fan beton,
dêryn noch efkes lins.