Posted by admin

Sa hat it net altiten west,
de âlde wie wat minder kantich,
mei it koar yn ’t east, de toer yn ’t west,
sa op ‘e terp parmantich.

Dyn namme struidest oer it gea,
dy woest mei oare doarpen diele,
’t grutte haadplak waardsto lykwols nea,
mar soest dy minder fiele?

Wûns, iepen doarp yn ’t lege lân,
sjochst út oer greiden en oer wetter,
hast dyn parten fan it seesâlt hân,
mar troch de dyk is ’t better.

Al jierren fielst de Ofslútdyk
as sterke earm dy’t keart de grime
fan de see as hearsker fan it ryk
dat rikt nei fiere kimen.

De hearsker fan it Dútske ryk
hat oer dyn wenten hinne sketten,
dat de Fryske frijheid waard ta lyk
en ’t folk bûn oan syn wetten.

Gjinien nimt wei it frije wurd
dat altyd om de doarpsterp gûnze,
’t masterlike dichtsjen hie syn nut
troch Salverda, in Wûnzer.

De skoalle dêr’t de master wie,
ek master fan it bernelearen,
hat de dichter neffens wize rie
mei masters namme eare.

Wûns, iepen doarp yn ’t lege lân,
de namme lêst men yn de boeken,
hast dyn parten út ‘e skiednis hân,
ferneamd troch dy acht hoeken.

Jierren lizze se al oan de kaai
as einen yn in sletten bit
beferzen, nea wer op ‘e wjukken nei
de doarpen foar in mes of skjirre,
mar wol iiskâld sjen nei hoe’t it sit
mei einen yn de winter hjirre.

Klomjend sitte se rûnom it bit
dat iepenbliuwt troch ’t swimmend laach
dat net graach op ‘e glêde iisflier sit;
se komme sa net yn de skjirre
fan de froast, al is de wjukslach traach,
sy hoege net te bliuwen hjirre.