Posted by admin

Hoe lang al steane se oerein
mei rjochte rêch, de koppen heech,
as wachters oer it lege gea;
yn swiere stoarm en fûle rein
ha sy net bûgd de âlde lea,
mar hjoed de dei is ’t libben dreech.

Yn plak fan earmen kaam it stiel,
de poaten, rustich boppe drek
en wetter, foar in sterk hâldfêst;
de earmen wurde ûnderdiel:
it deade ûnder wetter stek,
mar boppe hat it libben lêst.

Hoe lang noch steane se oerein
as stiel en stien de hichte ha
om as tirannen oer de wrâld
te hearskjen, dan is ’t grien ferslein
en giet it op ‘e kealslach ta,
dan wurdt it libben net mear âld.

’t Sil heve, mei elkoar op reis
as Eva’s fan ’t Legeaën-paradys,
in griene dei yn ’t jier los fan de man
foar Lutske, Beitske en foar Lys,
mar sûnder Lammert, Sjoerd en Jan,
mei passyfruchten ûnderweis.

’t Begjint mei ’t spuien fan de gal
oer manlju sûnder each foar wat de frou
sa allegearre foar de man wol docht,
lykwols de passy komt al gau
foar mannen dy’t Lys bûten sjocht,
perfoarst net by it grienôffal.

De dei ferrint, it lân wurdt flak
by Adam yn ’t Legeaën-paradys
en by de dyk stiet noch de lege bak.