Posted by admin

Nog één keer zal ze dragen
de mantel van het culturele goed
als moeder van het vaderland,
geteld zijn alle dagen
van ’t koninklijke bloed.

Van Gogh laat volop bloeien
de kronkels van de harde maatschappij,
uitmondend in een Mondriaan,
die zakelijk kan boeien,
Delfts blauw recht in een rij.

Gehesen zijn de zeilen
en van de compagnie het rood-wit-blauw
voor kapitaal en vaderland,
een rijk van zoveel mijlen,
de tijd vóór deze vrouw.

De toekomst laat zij varen:
de molens achter slechts die ene koe,
de crisis van het kapitaal,
verlangend om te baren,
het weet alleen niet hoe.

Schilderij ‘My flat country’

Zij was knap en op de hoogte
van aanbidders, ongeteld,
die ’t smeekgebed per brief verzonden
in ’t romatisch verenkleed,
maar daarop was zij niet gesteld,
gaf aan haar kat de vrije beet,
zodat geen duif bleef ongeschonden.

Verder draaide ’t leven op de
hoogte van het topplateau;
terwijl de kat met veren speelde,
vlogen snippers in het rond,
getuigen van een laag niveau,
maar toch als pleisters op haar wond,
omdat zij zich ronduit verveelde.

Haar verlangen was versnipperd,
maar de pleister bleef in tel;
zij kon de kattigheid bedwingen
toen de brief kwam, digitaal,
met eerst het virtuele spel,
maar later klare liedestaal,
in plaats van zes plateaus tien ringen.

Schilderij ‘Definitive letter’