Posted by admin

It wie yn maart dat ik befoel,
net alle trije tagelyk,
mar bern nei bern, it duorre dagen
foardat de lêste stie te kyk,
krekt Paul, sa rûn er nei de hage.

As grutske mem gie ik foarop,
in foarbyld foar myn trije bern,
sa rint it om har op te fieden,
want Paul wie net foar ’t stek te sjen,
hy hie gjin sturtsje mear te bieden.

It is no hjerst en sjochris oan,
dêr rint er as in stoere heit,
myn mantsje Paul, men kin ’t wol riede:
hy pronket mei syn pubersoan
en sil him navenant opfiede.

Wat yn de moarntiid bylke, joech de lêst
al oan fan troch de oeren nei de jûn,
mar ’t glimkjen fan de sinne
tilde peallen boppe ’t wiet
as hie it ljocht de slach al wûn.

De himeltekens wiisden net op rêst
en loeken út it suden wolken oan,
dy’t wâlen boppe ’t sulver,
dêr’t it swart oerhinne sloech,
foarsizzing fan de iere moarn.

Wat by de berte bylket, leit net fêst,
it bern kin stean en mei syn wei noch gean.