De moarntiid preket oer de ryp
dy’t op ‘e greiden leit,
de eagen skinke it begryp
fan wat de skepping seit.

De earen heine op it lûd
fan Lytsewierrums toer
en jouwe sicht op wat der hjoed
wjerklinkt de hollen oer.

Dit is de tiid fan grut ûnthjit,
ferwachtings himelheech,
gjin preker dy’t it better wit
as dy’t de skepping seach.

Mar hark, de Preker lang ferlyn
fynt alles neat mei neat,
de earen dôf, de eagen blyn,
it sicht en lûd ferleard.

Ha tiden dan gjin útsicht mear,
gjin toan dy’t langer klinkt,
wêr is it bern dat bringt in kear
en op it libben drinkt?

De jonge op ‘e earste bank,
hy seit it Preker foar:
‘Ik boartsje hjoed mei wil’ en dank
en bring jim bûtendoar.’