It wie mei ’t heechste fan de sinne
op in moaie simmerdei
doe’t ik se rikken seach.

Se stiene tusken kadestiennen
by de brêge oer de grêft
te sjen mei mannich each.

It stribjen wie no ienkear winne,
hegerop by ljochtskyndei,
wat fleach waard sjoen as pleach.

Doe kaam in skûtsje troch de brêge,
’t makke oan de kade fêst
en ‘k seach it daliks al.

De stâlen rjochten rap de rêgen
wylst de eagen skeaten fjoer
en ’t kroanblêd krôle bol.

It waard wer ien fan harren pleagen,
’t fleugelfleanen op ‘e mêst,
no rikt elk foar de lol.