Treurjende wylgen

Hoewol’t de namme treurich klinkt
en sy de tûken hingje litte,
kin men yn de maitiid sjen
dat ljocht en skaad har eigen binne
en de hoop op waarmte winkt.

Wat nei in jier al barre kin,
dat koe gjin minske foarút witte,
’t is te treurich om te sjen
dat ljocht en skaad der net mear komme:
tiid hat hjir in min ferrin.

Op deaslach komt it stielhurd del,
om’t hjir en dêr al bledsjes sitte,
is it net om oan te sjen,
it skaad skoot oer it ljochte hinne…
wat is dan noch wol yn tel?