augustus 15, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wie zorgt er voor de overgang
van zonlicht naar het duister?
Niets anders dan de schemering,
wanneer het licht kust nog de wang,
het oor staat open voor gefluister.
Drie kozen voor de harde bank,
halfrond om te ontmoeten,
maar in de schemering al kil,
het laatste licht beschildert blank
het marmer: van de zon de groeten.
Twee kwamen voor de overgang
van jeugd naar ’t lieve leven:
het strijklicht van de schemering,
die net begonnen is en lang
nog duurt, want eeuwig is hun streven.
De lier stemt in met het gevoel
en begeleidt de woorden
die spreken van verandering,
maar waarom streven naar een doel…
de koele wind komt uit het noorden.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Improvisatore’
augustus 14, 2017
It is gjin fûgel sûnder kop,
de miuw as hearsker fan de mar
by Heech, hy nimt in peal foar kar
en knapt him efkes op.
Men kin net mei in skeane fear
dêr sitte foar in grut publyk,
dat by Wâldsein stiet op ’e dyk
en sjocht… wa is der mear?
O ja, de skûtsjes fan de float,
no tolve, fjirtjin sûnder twa,
dy’t op ’t bestjoer de smoar yn ha,
se slute gjin akkoart.
O nee, se ha gjin stive kop,
ek sûnder dogge se it net,
’t giet inkeld om dy stive wet
en om it hege krop.
Sjedêr, se brûze derop ta,
de stielen koppen fan de float
mei koppen, hurd as stiel, oan board,
dus in protest, no sa!
It is in fûgel mei in kop,
de miuw sjocht skerp de griene oan,
as hearsker sit er op ’e troan:
‘De Pan knapt it ek op!’
