augustus 21, 2017
De dop briek yn it tsjuster
yn it djipste fan de gong,
dêr’t gjin mannehân yn past,
sa feilich lei it jong,
krekt berne yn beton.
De hân wie net fan juster,
lei de muorre earder oan,
boude keamers foar de gast,
sa waard dy djip bedoarn,
beskerme troch beton.
De wjukken krigen fearren,
woene út ’e smelle gong,
breedút heger boppe ’t griis,
de hiele skepping song:
‘Gjin beam is fan beton.’
De beammen koe men hearre
troch it twirjen fan de wyn,
dêr’t de gongswel fleach mei gong
en frije flecht op yn,
ûntflechtsjend it beton.
augustus 20, 2017
fan ûnbekend*
It wiene terroristen,
sa woe de Turkske oerheid ha;
it folk fan Masedonië
gie it leafst nei Bulgarije ta,
dus wie ’t gelyk oan bisten.
Dêroer tocht oars de pryster,
dy’t preke oer minskweardichheid
en frede winske foar de wrâld,
seagen frijheidsstriders oan as heit,
al sjongend as in klyster.
Wat hie de Turk te bieden?
Foar elk it knallen fan ’t gewear,
ek mem en berntsjes rekken dea…
wat de Turk beskôge as in ear,
wie folút genoside.
Foto ‘Frijheidsstriders yn Masedonië
dûnsje om in kampfjoer’