maart 15, 2017
fan ûnbekend*
Nee, it giet net om myn namme,
want ik wie mar ien mei djip berou
en tagelyk hie ik wol hoop
nei al dy wurden fan de doper,
guon kamen op my oer as rau,
doch klonk syn boadskip autentyk,
dus gie ik ûnder wetter foar de doop.
Bjusterbaarlik wie it barren
fan de doper mei dy iene man,
dy’t dêr allinnich foar him stie;
ik koe de wurden net goed hearre,
wol sprieken de gesichten fan
ferskil, mar wa hie dan gelyk?
Wat jout dat ek, se kamen út ’e rie.
Wûnderlik wie wat der folge:
doe’t de man wer út it wetter wie,
seach ik in do yn strieljend ljocht;
ik koe it diskear wol goed hearre:
in stim dy’t it oer jonge hie,
ynleave soan… ik wist gelyk…
gjin minske hie sa’n himelsk boadskip brocht.
* Skilderij ‘Jehannes doopt Jezus’ (1400)
maart 14, 2017
Antoine Joseph Wiertz*
De hamer hangt nog in zijn zak,
als timmerman is hij nu klaar,
wie anders zal de kist dan dragen?
Medelijden past niet in zijn vak,
de dode zal er niet om vragen.
Gestrekte armen van verdriet
verlangen nog een laatste woord,
een antwoord op haar honderd vragen;
medelijden vraagt zij nu nog niet…
de dode heeft haar niet gehoord.
Vier handen op het ruwe hout
proberen door te dringen tot
de handen die de kleintjes droegen;
medelijden laat hen nu nog koud…
de dode weet niet van hun lot.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘Wezen’