maart 17, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
Skûtsjedriuwe is gjin nocht
mei tolve gasten of noch mear,
in skûtsje bliuwt dan fierste rjocht,
de skipper is der rap mei klear.
Regels komme út ’e stêd:
De Haach jout tweintich graden skean,
net mear… in skûtsje wurdt ta bêd
mei ’t stek derom, sa wurdt der fearn.
Skipper:
Sile mei in koarte mêst
is pisje mei in flauwe kul,
in ûnderbroek as seil, net bêst,
as skipper bin ik sa de lul.
Gast:
Boatsjefarre, wat in lol,
ik bliuw fan ûnderen net drûch
en ha de broek der al fan fol,
ik wurd as smoarge baarch sa slûch.
Yllustraasje: Gerard de Groot
maart 16, 2017
fan Peter J. Sterkenburg*
De himel jout de ein al oan
mei klap op klap nei dûbel fjoer,
noch stiet op see de mânske troan,
mar noch in jier of wat, dan is it oer.
De wurkboat fiert de maten oan,
de stoere draaiers mei de boar,
dy’t djip giet mei deselde toan,
it resultaat, dêr is de flam goed foar.
De wjukken steane op ien poat
en stjitte ’t ierdgas fan de troan,
Aeolus giet dêrmei akkoart
en mei it seenivo in maatskip oan.
* Peter J. Sterkenburg (1955-2000)
Skilderij ‘Sara Maatje V en boareilân’