maart 21, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
De kaars is uitgegaan,
nog even heeft de vlam geflakkerd
of is het door hemzelf gedaan,
wat geeft het ook, hij is weer wakker.
Hij heeft het vaak gehoord,
men zegt de satan staat erachter,
doet men het zelf, het klinkt als moord,
wat geeft het ook, zijn dood wordt zachter.
Een engel is ervoor
om trieste mensen te beschermen,
zegt men, maar hij vindt geen gehoor,
wat geeft het ook, ’t zijn loze termen.
Hij voelt zich niet meer rot
nu ’t einde bijna is gekomen…
wie van de drie hoort nu zijn schot…
wie weet, heeft één hem meegenomen.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘Suïcide’
maart 20, 2017
Lit him mar op it spul takomme,
want hy hat it yn de macht
om mei de frachtwein fuort te riden,
nee, hy hat noch net folslein de fracht,
riedt him wol ta op oare tiden.
Dan is de wrâld foar him ferromme,
rydt er laden oer de grins
en sjocht himsels en beammen bloeien…
wie de fierte net folslein syn winsk?
Wol mei it each op fierder groeie.
Is oan de ein de hûd ferklomme
nei it lossen fan de fracht,
de bannen oant de trie fersliten,
yn it lêste hûs klinkt klacht nei klacht,
dan krûpt de wein, in drege rite.
Mar sjoch, ’t ferline kin noch boeie:
oer it wetter stiet in beam
dêr’t oan de tûken blommen bloeie.
