fan Jean Baptiste Isabey*
Yn Wenen waard it kaartspul skodde
foar de kening, net foar frou of boer,
de ruten iepen nei Europa,
alle herten koene dêr wol oer,
de klavers bloeiden yn de greiden,
mar de boer kriich inkeld skoppen.
Napoleon koe it wol skodzje,
earst op Elba, Sint Helena doe,
foar him gjin rút mear nei Europa,
al hoe graach hy dat ek wolle soe,
gjin hoanne dy’t dêr nei him kraaide,
wol de boer, want dy moast bodzje.
Yn Wenen wiene diplomaten
foar breed oerlis hoe’t it fierder moast
mei alle grinzen fan Europa
neffens nocht en rjocht fan elke foarst;
gjin kneppel dy’t oer hollen swaaide,
want elk hie de bêste kaarten.
By ’t kaartspul waard net inkeld praten,
tûzen dûnsers stampten oer de flier
ta ’t grinsleas heil fan hiel Europa;
buken bollen fan de wyn en ’t bier,
yn ’t pismiel koene hûnen baaie,
mar de boer hie minder baten.
* Jean Baptiste Isabey (1767-1855)
Tekening ‘Kongres fan Wenen’
|
