Us mem dy’t, letter werberne
yn namme út ‘e skoat
fan dochters, ’t libben trochjoech
oan bernsbern dy’t har kenne
as glânzjend wer yn twafâld:
bylden yn in rjochthoek
en út ‘e âlden har ûnthâld.

Us heit dy’t, skipper-ôf,
de buorden naam fan ’t board,
dat de namme fan syn frou
trochklonk yn in oare soarte
fan libben op it wetter:
glânzjend folle letter,
wer twastimmich it akkoard.

En doe’t ús arke leechrûn,
gie wer har namme mei,
hoe mannichfâld ferbûn
mei libbensglâns en -gloarje
en hoewol’t se weiwaard
achter skiere kimen,
soe nea har lûd feroarje.

Hy wie autochtoan yn Israel,
hie rjocht op brea en dronk de wyn
op wa’t him leaf wie troch de tiid,
fan hjoed de dei oant lang ferlyn,
yn eigen lân, de grinzen oer,
in polyreizger wiid en siid.

Hy wie allochtoan yn Ingelân
en dronk de wyn út gouden graal,
kaam ek yn Frankryk mei de tiid,
brocht oan katharen syn ferhaal,
mar syn ferbliuw yn Yndia
ferrûn net sûnder bruorrestriid.

Hy wie letter geastlik astronaut,
bereizge ’t ivige hielal
en seinde troch wêr’t er foar stie,
wol hûndert evangeeljes fol,
it Fryske Itens krige ’t troch:
se sizze dat it Jezus wie.