It koe net oars, hy moast wol iepen
wêze yn ’t kontraktpetear:
foar Rachel sân jier hoederskip
yn tsjinst fan Laban, dat wie klear,
as flechtling krige hy wer grip.

Mei ’t each op Rachel fleagen jierren
as de dagen nei dè dei,
mar nei de nacht, by ’t earste ljocht,
waard hy gewaar wa’t nêst him lei:
de âldste, Lea, tsjin syn rjocht.

Doe kaam by him it ûnrjocht boppe
fan ’t bedroch mei Ezaus hûd,
it siet him yn ’t famyljebloed,
hy hie gjin rjocht om lûd te roppen.

* Jean Restout (1692-1768)
Skilderij ‘Jakob en Laban’

Hy joech him del, der wie gjinien,
net lang, der kamen hoeders
del foar wetter út ‘e put,
hy is der daliks hinnegien.

Syn namme, Jakob, hie gjin nut,
mar doe’t er omke Laban
neamde, koene se dy wol,
de heit fan Rachel, man fan ’t wurd.

Sy kaam deroan, syn moed skeat fol,
mar leech bleau earst syn mûle,
alle spieren loeken strak.
‘Ik rêd it wol,’ sa klonk it gol.

Hy griep de stien en mei in smak
kaam dy yn ’t sân telâne,
op dat stuit seach hy mar ien
en skepte wetter yn har bak.

* Jean Restout (1692-1768)
Skilderij ‘Jakob moetet Rachel’