Al jierren wie it resultaat
fier ûnder Snitser mjitte
– lit de Pan mar sjitte –
oeral gûnze fan dat praat.

De fraach wie wat men deroan die,
fan skipper rap feroarje
brocht noch gjin fiktoarje,
dan fernije wie de rie.

Twa meter langer waard de mêst
om ’t nije seil te hysjen
bûten de tradysje
fan wat bliuwt dat is it bêst.

Dus gau de kloaten om it blok
om ’t wite doek te hifkjen,
sûnder noch te wifkjen:
’t seil moast heger yn de nok.

Mei faasje op it slachfjild ta
om nei skerp sylde slaggen
oan te slaan de flagge
foar de Pan as nûmer twa.

‘Gjin probleem,’ liet Grou de oaren witte,
‘Ulbe Zwaga wie ús kampioen,
mar syn transfer, wa kin dêr no mei sitte,
wy ha al in eigen skipper fûn.

Doarpsgenoat, dy moat it foar ús wêze,
Albert Wester hat it yn de macht
om reglemint en rûtekaart te lêzen,
hy is skipper fan it skerpe jacht.’

’t Wie net sein of ’t eaze fan protesten:
Grou ûntnaam oan ’t skûtsjesilen kleur,
want roef en waring pasten net by Wester,
reade flagge foar de amateur!

Grut probleem, Doarp Grou woe it net sitte
litte, hie him fêst oan Wester bûn:
‘Gjin transfer,’ lieten se de oaren witte,
‘wy ha al in eigen lisplak fûn.’

* ‘Doarp Grou’ bleau yn 1969 út protest foar de wâl lizzen.