Hoe’t it mooglik wie
dat tolve tsjerkegongers
op ‘e snein foar kryst
oer ’t paad nei foaren gongen,
ien foar ien dêr stiene,
in kears fan tafel pakten,
dy by de grutte diene,
dat sûnder wiffe swakte
de flam wer fierder gie
en elk syn soarch en dreamen
sa by it skynsel die?

As op slach fan alven
de Geast saait yn de herten del
op wjukken fan it sjongen
dat elk op ierde telt,
it skiep it wint fan wolven,
de hearen fan geweld
mei lege hannen steane
yn eigen rein en kjeld,
de stimmen frijút sprekke
dat as de wierheid jildt:
as op slach fan alven
de Geast saait yn de herten del,
dan binne der wol tolve
dy’t frij nei foaren geane
en elk syn soarch en dreamen
licht yn it skynsel tilt.

De godgelearde wie wol oan te hearren
oer hoe’t de skriuwers it ferhaal
fan Jezus’ bertedei ferklearren,
op eigen wize, elk syn taal.

Mattéüs skreau foar eigen folk, de Joaden:
de lang ferwachte Davids Soan,
as byfigueren trije boaden,
dy beaën har geskinken oan.

Mar Lukas rjochte him foaral op Griken:
it berntsje yn ’t Romeinske Ryk,
de rûge hoeders, sa die bliken,
dy wiene keizers kroan te ryk.

Fan Davids Soan en stille nacht en hoeders,
ferhalen fan elk syn gelyk,
ik doarme nei it oargel, woe dus
in brek foar ingelemuzyk.

Ik kaam werom út Itens fan it hearren
oer kryst, it wie noch rûzich waar,
op stâl en huzen blonken stjerren
en yn de auto wie it waarm.

Yn Easterein in krystman yn syn slide,
in kleurich reau yn stille nacht,
in flits en dan wer fierder ride,
gjin trouwe hoeder hold de wacht.

Ik stoppe by it hûs ‘De Gouden Engel’
en flitste wer, in nuver ding,
it wie gjin krystman en gjin ingel,
mar wol bysûnder sûnderling.