De godgelearde wie wol oan te hearren
oer hoe’t de skriuwers it ferhaal
fan Jezus’ bertedei ferklearren,
op eigen wize, elk syn taal.

Mattéüs skreau foar eigen folk, de Joaden:
de lang ferwachte Davids Soan,
as byfigueren trije boaden,
dy beaën har geskinken oan.

Mar Lukas rjochte him foaral op Griken:
it berntsje yn ’t Romeinske Ryk,
de rûge hoeders, sa die bliken,
dy wiene keizers kroan te ryk.

Fan Davids Soan en stille nacht en hoeders,
ferhalen fan elk syn gelyk,
ik doarme nei it oargel, woe dus
in brek foar ingelemuzyk.

Ik kaam werom út Itens fan it hearren
oer kryst, it wie noch rûzich waar,
op stâl en huzen blonken stjerren
en yn de auto wie it waarm.

Yn Easterein in krystman yn syn slide,
in kleurich reau yn stille nacht,
in flits en dan wer fierder ride,
gjin trouwe hoeder hold de wacht.

Ik stoppe by it hûs ‘De Gouden Engel’
en flitste wer, in nuver ding,
it wie gjin krystman en gjin ingel,
mar wol bysûnder sûnderling.

En yn de lêste faze
fan it libben,
as’t sinnestrieljen wazich
wurdt en ’t stribjen
ferwurdt ta machtleas hingjen,
sykje stâle
en blom om steun en stipe
oant de twirren
nei ’t herteklopjen tingje,
dat it ripe
sied yn de skurte fan de
ierde rôlet.