De dea yn skipperstrui ropt fier,
wurdt mei de pet op in sensaasje
foar De Telegraaf, bringt stjerrend wier
oan ’t lêspublyk ferdivedaasje.

Sa waard in deagewoane Fries
de stoere held fan ’t Fryske wetter,
elke Amsterdammer dy’t dat lies,
seach Grutte Pier, hy wist net better.

Wa koe sa sile as dy’t dea
it roer noch hie yn skippershannen,
hy lavearre mei syn stive lea
dit barren nei de fierste lannen.

De klokken galmen oer de stêd
yn harmony mei wetterweagen;
op ‘e bier glied mei in blommebêd
foar withoefolle wiete eagen.

Waard Starum sa in beafeartsoard,
in jonge konkurrint fan Lourdes?
Klaas wie deagewoan ien fan de float,
in âlde skipper, dy’t it koe dus.

De float lei sylleas op De Lemmer
mei de flagge yn de mêst healstok;
se seagen nochris om, de mannen
yn de bus nei Starum, sûnder nok
omheech en ’t roer út hannen.

Se sieten skoatleas yn de tsjerke,
hiene ’t touwurk net yn eigen hân,
mar waarden meisleept troch de wurden
fan it wetter nei ’t beloofde lân,
in oarde sûnder swurden.

Se rûnen skraalwyns nei de finish
sûnder aspiraasje nei de priis
fan blommen op ‘e houten skûte
fan de skipper, solidêr en wiis,
mar moarn… har eigen rûte!