Sjoch no ris oan, dêr komt er oan,
de arke fan de Iene
op in keallekarre mei twa kij derfoar,
in kistke goud, tichtby de troan
en yn it karrespoar
de foarsten fan de Filistinen.

Fiif foarsten drage mei de skuld
oan bûlen en ek mûzen,
pleagen dy’t feroaren yn har suverst goud;
se bliuwe stean, fol ûngeduld:
wie ’t tafal of har fout?
De kij gean troch, dy God ferhûzet.

Sjedêr, de Iene bringt syn troan
werom, lit ús dat fiere
mei de arke, mûs en bûle op in stien
en stek dêrby it offer oan,
de karre koart en klien,
dêrop de Filistynske dieren.

* Frânske Skoalle (13^e ieu)
Yllustraasje ‘De arke en it kistke op in stien’
Yllustraasje ‘Offer fan de keallekarre en de kij’

Asjdod, stêd fan Dagon, goede god,
hy sjocht mei grutskens op ‘e arke del,
mar komt sels del, syn brutsen lot,
it folk wurdt fan de bûlpest kjel.

Asjdod, Ekron, Gat, fan plak nei plak,
sa giet de arke by de stêden lâns,
de Iene wol gjin ûnderdak
by Filistinen út balâns.

Kin it minskdom oan de Iene jaan
in gat dat yn ’t bestean noch iepen stiet?
It is mei godstwang net te dwaan,
mar wol mei Wa’t troch ’t libben giet.

* Nicolas Poussin (1594-1665)
Skilderij ‘De pest yn Asjdod’