Mar Sint Martinus riist hjoed himelheech
en sinkt mei ’t Jonafolk benearjend leech.

It harket nei it bûnzjend hert
fan Jona de profeet yn spee
dy’t útsjocht oer de kalme see,
mar Ninevee dat sjocht er net.

It sjocht it jeien fan it swurk,
de weagen mei it skiere skom,
it stampend skip, it giet derom:
hear Jona snoarkjen yn de durk.

It harket nei it farrensfolk
dat beart en flokt oer ’t faaie lot;
nei Jona’s tsjûgjen fan syn God
it ien, twa, trije yn de kolk.

It fielt hoe’t Jona dweiltrochwiet
de djipte net mear peile kin,
it glydt oer slym en giet ferlern
mei Gods profeet syn minne died.

It sjocht mei Jona ’t deiljocht wer,
syn rêch keard nei ferline see,
’t gesicht nei ’t kommend Ninevee,
as gids by nacht de kleare stjer.

It harket nei it merkgebalt
fan keaplju by de gatten ticht,
wol woegen mar befûn te licht,
it Ninevee dat elkenien befalt.

It sjocht hoe’t Jona skruten stiet
op ’t plein en om him hinne sjocht
wat Ninevee foar ûnrjocht docht:
by macht, geweld en jild op biedt.

It harket nei ’t profetysk wurd
fan omkear of de straf fan God,
nei ’t kleien fan de stêd oer ’t lot
dat slimmer is as spear en swurd.

It sjocht hoe’t Jona swittend sit
te sjen nei wat net komme sil,
omdat it yngiet tsjin Gods wil,
Hy Ninevee net falle lit.

It harket nei hoe’t Jona poer
de holle yn de nekke smyt
wannear’t in wjirm de woartels yt
fan beammeskaad fan koarte doer.

It fielt mei Jona’s libben mei
om’t elkenien soms Jona is,
in boetprofeet fan mis en wis,
dus binne wy mei him op wei.

’t Hat west en Sint Martinus streamt wer leech,
it Jonafolk is God syn twadde each.

Begjin wize: Wilhelmus

De ABN en AMRO
fan ’t Nederlânske bloed,
de massa as de molkko,
dat docht it altyd goed.
De topman fan it Griengiel,
de rike, griene man,
bewarder fan ek myn diel,
hy makke der wat fan.

Syn skyld koe ik fertrouwe,
hy wie myn Mammon Hear,
op Griengiel soe ik bouwe,
gjin europine mear.
Ik woe in fromme bliuwe,
in tsjinner fan de top,
dan soe hy rinte skriuwe,
foar him myn herteklop.

De topman lykwols smachte
nei noch mear huningswiet,
hy wist wa’t op him wachte
en harke nei syn liet.
De earn op brede wjukken
tsjin ’t swurk fan himelsblau,
dy winske him ‘good luck’ ta,
in held yn ’t folgjen trou.

Mar sjoch, dêr wie de fijân,
de Skot mei man en macht,
hy focht foar Mammon Nij Lân,
mar Rijkman stie op wacht.
Hy liet syn maat ûntsnappe,
‘La salle des pas perdus’,
de Skot koe dêrnei happe,
mar ’t fet wie fan de sjú.

Barclays ferlei de grinzen
mei ’t wapen fan it jild,
Griengiel waard dêrmei finzen
yn ’t Europeeske fjild.
De euro waard in traalje,
it Griengiel griis as klaai,
der kamen minder baaljes,
it personiel stie faai.

Oarloch, myn earme skiepkes,
sit jim mar net yn noed,
jim topman docht gjin sliepkes,
’t komt allegearre goed.
Ik, Rijkman Groenink, top man!,
ha foar Griengiel wat wûn,
ik makke der in soap fan
foar santjin kear miljoen.

Ein wize: Wilhelmus

Hjir is wer Piter Petman,
ik kin noch altyd pinne
en soms ek noch wat winne
by hoe hjit dy bank ek wer,
fan Amsterdam nei Rotterdam,
fuck Ajax en fuck Feyenoord,
gjinien wurdt kampioen,
myn ballen binne rûn,
it libben is in flop, man!