Se stjitten tsjin de poarte mei in mêst
en kamen sa yn Brielle.
Dêr makken se de Geuzeflagge fêst
en koene fierder sile.

Oranje, blanje, bleu, mar net yn ’t want
fan ’t seilleas blauwe tsjalkje.
Dat hat giel-swart mei wetterpoarte spand,
it doek fan ’t Snitser folkje.

De stiennen poarte én dy op it doek,
wa kin sa’n byld ferjitte?
De wylde bylden op it wite doek,
dy lit ik no mar sjitte.

Ik rin foarby it grutte bankgebou,
sjoch tiden hawwe tiden:
de kleuren fan oranje, read, wyt, blau
ha neat mear fan it striden.

Itens, doarpke fan it lân,
mei beide fuotten op ‘e grûn,
it wetter hâldt men yn ien hân,
’t gefoel wurdt troch de sleatten jûn.

Itens mei syn tsjerketerp
dy’t sjocht de fiere fjilden oer
en tekent tsjin de sinne skerp
it silhûet fan skip en toer.

Toer fan Itens, stien en hout,
stiet boppe iepen foar de Geast
dy’t waait, it tsjerkfolk sa fertroud,
fan noard en súd, fan west en east.

Itens’ tsjerke, iepen plak
foar folk, ferbinend Wurd en wrâld,
is nea foargoed in ûnderdak,
want pylgers binne sâltsjend sâlt.

Itens, skepping fan de see,
in bûn fan wetter en fan lân,
foar learend folk ’t sintrale stee
dat bynt gefoel oan it ferstân.

Itens, sintrum ta beslút,
dêr’t hinne waait in nije wyn
fan east en west, fan noard en súd
en ek werom, de wrâld wer yn.