Leart net ús ferline
dat in skûtsje trou
in skipper helpe kin
mei ’t dragen fan de fracht,
in roef foar skippersfrou,
in durk foar harren bern,
in sliepplak foar de nacht?

Juster koe it fine
– ’t wie in hjitte dei –
in plak op heger wâl,
mar diskear sûnder fracht;
sa’t ’t skip dêr wurkleas lei
as droege ko op stâl,
wie ’t ûntrou oan syn dracht.

Lit it ljocht wer skine
nei in neare nacht
besjocht men trou wat oars:
as feilich yn in skulp
sa foar in man of acht
dy’t sliepe as in roas
yn ’t skûtsje TROUWE HULP.

Doch hjoed de eagen iepen
en skerpje ek it ear,
de geast dy’t leit te sliepen,
gun dy gjin slommer mear,
wol ek de rêgen rjochtsje,
smyt alle swierte ôf,
dan sil de wei opljochtsje
fan bern oan ’t libben trou.

It bern lit him net bine
oan tiden lang of koart,
de swierte fan ’t ferline
of wat noch komme moat,
it libbet op ‘e wegen
fan hjoed nei hjoed nei hjoed,
mei nei noch foar ferlegen,
it no is mear as goed.

Op wegen yn ús libben
leit no gjin stroffelstien,
wy bin’oan bern besibbe,
mei harren libjen ien
en komt it paad yn ’t tsjuster,
de ivichheid rint mei,
it ljocht komt net fan juster,
mar fan de nije dei.