Net yn it foarste plak de wielde
dy’t striele yn Jeruzalem,
de wiisheid krige fan de kening stim
om rûnom mei te dielen.

Sy wie noch lang net op ‘e hichte,
allinnich hie se fan him heard
hoe’t hy it die op ’t ien of oare mêd
en dat er soms ek dichte.

Nei’t waarme wolkom liet sy riede
wat har al yn de holle siet,
wylst tagelyk har eachopslach gau glied
oer wat de romte sierde.

Doe spriek se sels mei wize wurden
fan har wurdearring foar de God
dy’t Salomo ferrike mei syn skat:
de rêst yn plak fan swurden.

Se kamen beide op ‘e hichte
fan wat yn ’t libben rykdom wie,
dat wiisheid joech op alle mêden rie,
sa waard ek frede stichte.

* Claude Vignon (1593-1670)
Skilderij ‘Salomo en de keninginne fan Skeba’

De bou ferrint op tiid en stil,
de balken binne al op mjitte
makke bûten ’t timpelstek,
as tsjinstfeint hear ik nei syn wil.

Ik hear geregeld noch de stim
dy’t witte lit om sa te libjen
dat de neiste rjocht dien wurdt:
‘Dan bliuw ik yn Jeruzalem.’

As tsjinstfeint rin ik straks foarop
wannear’t de arke fan de Iene
nei de timpel oerbrocht wurdt,
lit elk dan harkje nei myn rop.

Want roppe sil ik foar de Hear,
fertelle fan syn grutte dieden,
yn de arke leit syn Wurd,
yn de timpel wurdt Hy eare.

* Yllustraasje ‘De timpel fan Salomo’