It boldere oer ’t Frysk wetter
sa’t in tongerklap fier draacht:
ien fan de rapste fan de float
wie yn guon eagen dochs te traach,
in grutte bak wie folle better.

It skip wie âld, mar net de namme
fan de soan: de Jonge Jan,
ien fan de lytste fan de float,
dy beide koene der wat fan,
har rom lykwols waard rûch beskamme.

It skoander skûtsje waard ûntsiele,
liere, mêst en gyk derôf,
sjedêr in deagewoane boat;
’t âldwiif wie earst in kreaze frou
om lok en leafde mei te dielen.

De stielen bak soe prizen winne,
dêr kaam de wikseling op del
fan Jonge Jan nei God is hjir
yn Earnewâld, Immanuel,
dêr dweilt de nije oanwinst hinne.

Ferline simmer ’t brûs noch foar de kop
en yn de waring ’t wetter,
mar Doarp Grou besylde net de top,
’t soe yn de winter better.

Yn ’t pikketsjuster fan de Aldjiersnacht
begûn de reis út Warten
op in sleper mei in man of acht,
it wie in driuwend moatten.

Fan ’t Grouster skiphûs hiene se in kaai
en wylst it fjoerwurk dôve,
fûn de Warten-acht de rjochte wei
en hat it skûtsje rôve.

Se leine ’t yn it eigen doarp oan tou
mei folle lok en seine,
’t seil kaam justjes heger as yn Grou,
mar sûnder doek en bleinen.

Der gie in saaklik briefke nei Joop Mink*,
dat skippers skip wie stellen,
‘mar gjin noed, der mist gjin bout of klink,
al gau kinsto se telle.’

Se foeren ’t skip werom op Nijjiersdei
om ’t op syn plak te lizzen,
mar in tou siet harren yn de wei
en Joop hie wat te sizzen.

It waard gjin oarloch yn it nije jier,
mar Warten woe wol meidwaan
by de SKS, dy moast foar wier
oan ’t doarp plak fyftjin weijaan.

* Skipper fan Doarp Grou