Laitsje, dochter Sion,
laitsje Sanherib mar út,
want wit, syn tiid hat west;
hy hat de mûle iepenskuord,
syn eagen draaiden nei de loft
fan east nei west, fan noard nei súd,
foar him de ierde, God de rest,
mar grutskens rekket oan de ein
en ierdske machten duorje mar in skoft,
dus wit, foarst Sanherib, dyn tiid hat west;
yn Sion komt gjin pylk of wein
fan dy, want dit is Gods beslút:
de himel slacht dyn leger fuort,
de wei werom hast sels al lein,
lit Sion no mar laitsje.

’t Waard neare nacht rûnom Jeruzalem,
ynienen gie de himel iepen
foar de ingelwjuk om ta te slaan
om útkomst oan de stêd te jaan,
dat Sion lake mei ien stim.

* Peter Paul Rubens (1577-1640)
Skilderij ‘De nederlaach fan Sanherib’