De mûzefalk yn hege flecht
en ’t brede driuwen op termyk
brûkt beide eagen foar it sicht,
se wurkje lykwols net gelyk:
it lytse sjocht it grutte oan,
dan is it grutte finster ticht,
mar jout de mage honger oan,
dan skoot in flues foar ’t lytse rút
en sjocht it grutte ’t lytse skoan:
in grize mûs, te let foar flecht.

Ik klim ek heger tree foar tree,
slaan op ‘e top de wjukken út,
myn fantasy giet op ‘e flecht:
de Snitser mar as wide see,
de kym foarby lyts Fryslân út,
de grutte wrâld wurdt libbensecht
mei iepen eagen, beide blyn
foar mûzeflecht foar mûzefalk,
de greppel troch it wolgers yn…
ik gean wer leger tree foar tree.

Syn soan ried mei de trekker fuort
nei ’t lân krekt droech nei trije wiken
reinich waar en moarn wer wiet;
de boer seach nochris, spriek fan ’t lot
yn ’t libben, liet syn leauwen blike
yn de wei dy’t fierder giet.

In kilometer fierder ried
it folk nei Goaiïngea syn tsjerke,
op ‘e lêste snik nei dea;
de klok rôp, de boerinne liet
de boer syn fierder rinnen merke
yn de lieten en de bea.

Twa kilometer fierder klonk
de klok fan Loaiïngea foar bûten:
achter hage preek en liet;
de sinne briek doe troch en blonk
as knypeach fan de Hear op rûte
nei de boer syn droech gebiet.